Vol verwachting.....

Het is vrijdag 28 oktober als ik samen met Sara op weg ga naar Emrys. In het Oosten is het mooi weer, maar naarmate ik dichter in de buurt van Amsterdam kom, lijkt het wat donkerder te worden. We hebben afgesproken dat ik rond 11 uur bij Meike zou zijn. Ik weet dat zij vlakbij het Twiske woont, waar een leuk stuk losloopgebied voor honden is. Ik besluit dan ook om wat vroeg weg te gaan, zodat Sara en ik eerst even kunnen wandelen in het losloopgebied. Ik weet nog niet zeker of ik Sara wel wil loslaten, maar ik wil haar in ieder geval even goed uitlaten voordat we naar die mooie Emrys gaan. Eenmaal bij het losloopgebied is er geen auto te bekennen op de parkeerplaats. Na een klein stukje wandelen komen we bij wat open terrein, ik kan nu de paadjes goed overzien maar in geen velden of wegen is er iemand te bekennen. Dat betekent dat Sara best even los kan. Ze geniet zichtbaar van de wandeling. Natuurlijk moet ze na iedere stap even een klein plasje doen, tja, de reuen in de buurt moeten natuurlijk wel weten dat ze hier is geweest. Ik krijg spontaan medelijden met al die arme reutjes. Na een half uurtje wandelen keren we terug naar de auto. Sara rent al vooruit als ze de auto ziet en staat al te trappelen bij de deur als ik eraan kom. Zou ze weten waar we naartoe gaan? Het wordt een spannende dag voor ons. Zouden we dan eindelijk na lang wachten toch nog een nestje van dit duo krijgen dit jaar? Het lijkt haast te mooi om waar te zijn.
Wat een enerverend jaar hebben we achter de rug. In maart maakten we al druk plannen voor een dekking door Emrys, maar het mocht niet zo zijn. In plaats van loops worden, kwamen we in een onwerkelijke film van ellende terecht. Wat een onschuldige losse kies leek te zijn, bleek ineens een ernstige en agressieve vorm van kanker. En alsof dat nog niet genoeg was, een gescheurde knieband erbovenop. Emoties schoten alle kanten op. Gelukkig bleek de kanker een mis-diagnose en kon de knieblessure met een operatie verholpen worden, maar wat een zware tijd was dat. Een langzaam en lang revalidatietraject volgde. Al die tijd was Sara niet loops geworden. De natuur besloot dat dit lichaam niet in staat was om pups te krijgen. Vanaf eind augustus, begin september ging het steeds beter met Saartje. Ze werd duidelijk vrolijker en begon weer te spelen. Op de foto's zag haar knie er prima uit en de dierenarts was dan ook buitengewoon tevreden en gaf groen licht voor eventuele fok plannen. Maar ja, dan moet ze natuurlijk wel eerst loops worden. En ja hoor op zondag 16 oktober vonden we de eerste bloedspetters. De loopsheid zette door en na twee keer progesteron prikken zitten we dan nu in de auto op weg naar Emrys.
Meike ziet ons al aankomen en als Emrys en Sara elkaar zien, gaat het spel direct beginnen. Emrys doet zijn uiterste best, maar telkens als het bijna zo ver is, draait Sara haar kont weer weg. Een beetje teleurgesteld drinken Meike en ik een lekkere kop koffie met een heerlijk stuk taart als troost (ja, dat is zo fijn van Meike, ze kan enorm goed taarten bakken). Het weer is wat druilerig en er staat een koude wind. Na een aantal keer proberen, wordt Emrys moe. Tja, het is ook best een heel karwei, zeker als de dame niet blijft stil staan. We houden het na drie uurtjes voor gezien, misschien was het toch nog iets te vroeg. We nemen afscheid maar spreken direct af dat we zondag nog een keertje langskomen.
En zo zitten Sara en ik op zondagochtend half 8 wederom in de auto. Gelukkig is de wintertijd in gegaan en was het wel vroeg vanmorgen maar toch hadden we een uurtje cadeau gekregen. Het weer lijkt iets beter dan vrijdag en ik ga dit keer zonder al te hoge verwachtingen op reis. Op de stoel naast mij ligt een groot bot. Tja, of het nu lukt of niet, we willen de pogingen van Emrys niet zomaar negeren. Dit keer is er geen tijd om eerst nog in het Twiske te wandelen, we gaan direct door naar Emrys. Als ik in Oostzaan aankom, zie ik nog geen Meike. Ik loop voorzichtig de tuin in, maar zie niemand. Dan zie ik een berichtje op mijn telefoon. Meike en Emrys zijn wat later, want zoals het een ondeugende Saarloos betaamd, had Emrys wat stoute streken uitgehaald tijdens de ochtend wandeling. Een paar minuten later komen ze aan, Meike is nog vol van het avontuur en beschrijft wat er allemaal is gebeurd. We hebben even geen aandacht voor de twee "lovebirds" en ineens horen we een gil van Sara. Die Emmetje, had hij het toch ineens voor elkaar. Ik hield direct Sara goed vast, want ze was toch weer even helemaal overdonderd. Een dikke tien minuten stonden ze gekoppeld. Het tafereeltje toverde spontaan een lach op het gezicht van Meike en mij. Alle ondeugende streken van Emrys waren hem ineens vergeven. Na het zware werk was het tijd voor koffie en ..... weer een nieuw stuk taart (deze was ook weer enorm lekker!). Emrys was kapot en lag uitgevloerd op de keukenvloer. Toen het tijd was om weer afscheid te nemen, haalde ik het bot voor Emrys uit de auto. Ik kreeg als afscheidscadeautje nog een heerlijke chocolade salami mee naar huis. Wat een verwennerij! En nu maar hopen dat we dit jaar mogen afsluiten met een mooi nestje uit deze prachtige combinatie! Over vier weken maken we een echo, dan weten we meer!

Even lekker wandelen.

Wat ruik jij lekker!

Yes!!!!!

Te lekker!

Versleten.....