Silva Amica dag

Het is zaterdagochtend half 7 als ik mijn bed uitkom. Het is nog rustig beneden, maar zodra ze mij op de trap horen is dat over. Het is altijd weer een kunst om de keukendeur open te krijgen en een nog grotere uitdaging om er ongehavend doorheen te komen. In de keuken wachten een aantal hondjes met smart om tegen mij op te kunnen springen. Grace bijt van geluk altijd even zachtjes in mijn arm en Hots duwt zijn grote kop een beetje klunzig tegen mijn benen aan. Ik baan mij een weg naar de buitendeur en laat de hele meute naar buiten. Dan richt ik mijn aandacht aan de twee hondjes in de bench, die mogen er natuurlijk ook uit en even naar buiten. Ze staan al met hun staart te klapperen tegen de wand van de bench. Als alles buiten is, maak ik even gebruik van de mogelijkheid om zelf naar het toilet te gaan. Dan is het tijd om de pilletjes klaar te maken. Een tabletje tegen wagenziekte voor Hots en Wya en een extra pijnstillertje voor Kira. Want vandaag gaan we naar Brabant om met alle Silva Amica hondjes te wandelen en Kira mag ook mee. Omdat haar achterhand steeds slechter wordt, zit ze aan de cbd olie voor honden. In eerste instantie had ze pijnstillers van de dierenarts, maar de cbd olie werkt eigenlijk veel beter. We namen haar de laatste tijd ook niet meer zo vaak maar, maar nu durf ik het weer aan. Als de hondjes de pillen op hebben is het tijd om koffie te zetten en Jan te roepen.
Een uurtje later zitten we in de auto. Wyakin en Kira samen in de voorste kennel en Hotsje in de achterste. In de puppenapp worden al volop berichtjes verzonden. Het lijkt erop dat iedereen er veel zin in heeft. Tijdens de rit word ik erg emotioneel. Mijn hand gaat naar mijn nek, daar hangt aan een leer koortje een bedeltje met wat as. Lieve Sara, wat had ik het fijn gevonden als ze hier nog bij had kunnen zijn. Het gemis is nu groter dan ooit. Saartje en Chetco, zij horen erbij, maar zijn er niet meer. Ik slik mijn tranen weg en probeer het vrolijke gevoel van vanmorgen terug te krijgen. Natuurlijk mis ik ze op deze dag erger dan ooit maar ik zou ze onrecht aandoen als ik dat verdriet de dag zou laten bepalen. Terwijl ik naar buiten staar, trekt het landschap aan mij voorbij. "Gaat alles goed?" hoor ik Jan naast me vragen. "Ja" zeg ik. Hij legt zijn hand op mijn been we hebben geen woorden nodig.
We zijn een minuut of 10 te vroeg als we bij de bestemming aankomen, maar ik zie al een Saarloosje lopen en herken Chera en Remco. Als we uitstappen en Chera roepen, komt ze uitgelaten op ons afgerend. Het blijft een heerlijk moment als ze je dan ineens herkennen. Springen, piepen, draaien, blijheid ten top. Na deze uitbundige Saarloos begroeting, zijn Remco en Maaike aan de beurt.

Hoewel die ook heel blij zijn om ons te zien, gaat het bij die begroeting gelukkig wat rustiger aan toe, hahaaha. In de auto worden de honden inmiddels helemaal gek. We halen eerst Kira en Wya eruit. En weer wordt het een dolle boel. Wya is helemaal happy dat ze haar dochter ziet en andersom. Kira is altijd happy vooral als ze ergens mee naartoe mag. Als die grootste drukte ook weer wat is gezakt zien we de auto van Frits het terrein op draaien en begint het hele begroetingsritueel opnieuw. Want nu komt Consho, broertje van Chera de auto uit. Medea de dochter van Frits begint direct met het maken van foto's. Oh ja, dat moeten we natuurlijk niet vergeten! Terwijl we nog bijkomen van al die drukte komt Saskia aanrijden. Bij haar zijn Sanne, haar dochter, Beau de Saarloos, en Sanne het vrouwtje van Dakota. Dakota en Beau zijn de pups van Sara en Emrys, het tweede nest van Sara. Het zijn dus halfbroer en halfzus van Wya en Hots. Wederom is het een drukte van jewelste als alle honden en baasjes elkaar begroeten. Nu wordt bij ons achterin de bus de boel afgebroken, Hots wil ook wel eens zien wat er allemaal gebeurt. Ik geeft Wya aan Maaike en haal Wahots de auto uit.

Hoewel het een lieverd is en normaal gesproken echt niet trekt, is het nu natuurlijk bijna onmogelijk om hem aan de lijn te houden. Maar het lukt, ook hij begroet iedereen, hondjes en mensen en is helemaal happy dat hij ook op dit feestje mag zijn. Dan moeten we nog even wachten op de laatste mensen. Cindy, Walter en dochter Zoë met pupke Brönte. Zij horen er gewoon helemaal bij. Mensen die dit blog volgen weten, Chetco het broertje van Consho en Chera, zou naar dit geweldige gezin gaan maar is op 8 weken leeftijd overleden. Maar Cindy en Walter en hun dochter Zoë zijn als familie en hun pupje Brönte is gewoon ons adoptiewolfje geworden. Hij hoort er gewoon bij, bij onze Silva Amica familie. Het is een heerlijk pupke, nog behoorlijk wagenziek zagen we, maar dat hoort bij Saarloosjes. Hij is een maand of twee jonger dan Consho en Chera, dus de Benjamin van het stel. Als dan iedereen elkaar heeft begroet, gaan we lopen. We lopen langs de Herberg In Den Bockenreyder en gaan daarachter het bos in. Daar laten we de honden los.... pfff..... eindelijk, denken zowel de baasjes als de honden. Naast de 7 Saarloosjes zijn er ook 3 andere hondjes mee. Natuurlijk onze Duitse herder Kira, haar had ik al genoemd, maar ook de oud-Duitse herder Eros die bij Bonne hoort en de Afgaanse windhond Cody die bij Brönte hoort zijn van de partij. Alles rent door elkaar en alle hondjes spelen met elkaar, het is geweldig om te zien. Brönte vindt het in het begin nog een beetje spannend maar al snel heeft hij door dat de andere honden heel voorzichtig met hem zijn. Chera, ons "pack woman" rent al klapperent met haar kaken achter haar broer Consho aan om hem maar zoveel mogelijk in zijn dikke billen te kunnen bijten. Dakota en Beau zijn in het begin ook onafscheidelijk. Maar als we verder wandelen gaan ze ook steeds meer met de andere honden spelen. Het is mooi om te zien hoe ook Kira, Eros en Cody helemaal worden geaccepteerd. Zo verdraagzaam gaat alles, daar kan ik zo van genieten. Tussen de reuen geen gedoe en ook de teven gaan allemaal goed met elkaar. Soms is Wahots wat onhandig lomp in zijn spel en moet ik hem wat kalmeren, maar er zit geen kwade intentie achter. Niet 1 grom, gedurende de hele wandeling, zo mooi! En ook de manier waarom de honden met Brönte spelen, hij wordt er helemaal bij betrokken maar ze zijn oh zo voorzichtig met hem. Het is genieten met een grote G. De wandeling is prachtig, het bos is zo mooi in deze tijd. En wat ook mooi is, is de waterpartij, een klein riviertje waar natuurlijk direct een aantal honden in springen. Niet allemaal zijn ze gek op water, maar de meeste wel. Na een mooie, lange wandeling komen we weer terug bij de herberg, waar we allemaal nog even wat eten en drinken. Daar word ik verrast door Saskia, Sanne en Sanne. Ik krijg een prachtige foto op canvas van beau en Dakota, ik ben er een beetje stil van. Ik ben zo dankbaar voor deze mooie mensen en mooie honden.... wat een geluk, wat een rijkdom. Mijn lieve mooie wijze meisje, mijn Sara wat heb je mij veel goeds gebracht.... Wat mis ik je verschrikkelijk, maar wat ben ik je dankbaar voor je mooie nalatenschap.... Wat een prachtige dag was dit. Dank voor iedereen die er bij was! Dit is voor mij een dag, die voor altijd in mijn hart zit.

Van links naar rechts: Brönte, Silva Amica's Kajos Consho, Silva Amica's Wyakin Cherokee (Chera), Silva Amica's Amare Wyakin, Silva Amica's Amor Wahots, Silva Amica's Beloved Brenin (Dakota) en Silva Amica's Beautiful Bonne (Beau)

Best een beetje trots

Op zondag 16 september was de AVLS cludag met de kampioensclubmatch. Normaal gesproken ben ik niet zo van de shows, maar zo ongedwongen op een clubdag vind ik het wel leuk. Veel fijne mensen en allemaal Saarloosjes, tja, dan durf ook ik het aan. Wij hadden Miyax Grace Kelly en Miyax Romy Schneider ingeschreven en bovendien zouden de pups van Sara's tweede nest, Silva Amica's Beloved Brenin (Dakota) en Silva Amica's Beautiful Bonne (Beau) komen en ook de pups van Wyakin, Silva Amica's Kajos Consho en Silva Amica's Wyakin Cheyenne zouden meedoen. Het weer werkte ook goed mee, een heerlijk zonnetje en perfecte temperaturen, niet al te warm maar wel zomers. Dankzij de vele vrijwilligers is het een geweldige dag geworden.
En natuurlijk ben ik best een beetje trots op de resultaten van al onze hondjes. Grace kreeg een Goed, Romy een Zeer Goed, zij deden mee in de jeugdklasse teven, een grote groep van wel 15 honden!  Beau werd tweede in de tussenklasse bij de teven, ze kreeg een Uitmuntend. Dakota werd ook tweede in de tussenklasse, bij de reuen, hij kreeg Uitmuntend. Consho werd tweede in de puppyklasse reuen en kreeg een Veelbelovend en Chera werd tweede bij de puppyklasse teven en ook zij kreeg Veelbelovend.

 

 

En natuurlijk moet Beau even kroelen met Jan...

En Dakota wil even zoenen met Gerrie....

Uhh, Consho, dat is niet om op te eten, maar om in de prijzenkast te hangen, lieverd 

Trotse Chera met haar medaille

Afscheid

Silva Amica's Amor Wahots

Op 4 juni 2015 is hij geboren, zoon van Sara en Rigg, broer van Wya.

 Toen hij 8 weken oud was, ging hij bij zijn nieuwe eigenaren wonen, zij noemden hem Django. Hij heeft het er prima gehad. Maar soms gebeuren er dingen waardoor een eigenaar de hond echt niet langer kan houden. Dat gebeurde ook met Django. Ik ga er niet op in, wat er precies is gebeurd, dat is niet van belang. Maar als het geen optie meer is om de hond te houden, dan moet er naar een oplossing worden gezocht die in het belang van het dier is.

Omdat de nieuwe eigenaren Django hadden gecastreerd is het voor ons mogelijk om hem terug te nemen. Er zijn geen risico's van een ongewenste dekking meer. Herplaatsing naar derden is dus niet nodig. En zo komt het dat onze roedel weer uitbreiding heeft. Sinds 18 augustus 2018 woont Wahots weer thuis.

Broer en zus, nog altijd gek op elkaar

Consho en Chera

Op vrijdag 10 augustus ging Consho nog een keer naar de dierenarts. Hij is inmiddels flink gegroeid en de weegschaal wees 15,4 kilo aan. De dierenarts was erg tevreden over hem. Hij kreeg de laatste enting en daarbij de rabiës enting. Tja, want we gaan nu aftellen naar het afscheid. Over 3 weken wordt hij opgehaald en zal hij verhuizen naar België. Dit zal best moeilijk zijn, afscheid van ons en van de andere honden in de roedel hier. Voor ons zal het ook wel even slikken zijn. Ook zusje Chera kwam vorige week nog even langs om te spelen. Met haar gaat het ook prima. De twee zijn behoorlijk aan elkaar gewaagd en hadden de grootste lol. De eigenaren van de reu kwamen natuurlijk ook gelijk even langs om hun puppenkinderen te knuffelen. Het was een leuke mini-reünie.

Op de weegschaal bij de dierenarts 15,4 kilo

Broer en zus

Chera met de Engelse tantes

Consho het grote schoothondje

Stoeien.....

Drie generaties teefjes, links mama Wya, in het midden oma Sara en rechts dochter Chera

Weer naar de dierenarts

Op vrijdag de dertiende mocht Consho weer een keer naar de dierenarts. Nu hij 9 weken oud is krijgt hij de tweede enting en wordt hij weer even goed nagekeken. Speciaal om hem te steunen kwam het gezin uit België die dag ook weer op bezoek. Consho liet zich van zijn beste kant zien en deed het voorbeeldig! Er werden werkzaamheden verricht aan de airco in de wachtkamer, dus vreemde mannen en vreemde apparatuur en geluiden. Maar het boeide Consho weinig. Hij ging netjes op de weegschaal staan en keek rustig eens rond. Maar liefst 9,4 kilo! Ook op de tafel bij de dierenarts ging het super. De dierenarts voelde even en ja hoor, twee balletjes waren duidelijk voelbaar. Consho keek ons aan alsof hij zeggen wilden, maar natuurlijk, wat dacht je dan.....
Ook het hartje klonk goed. Het derde ooglid van zijn linkeroogje was iets opgezet, maar daar maakte de dierenarts zich niet druk over. Dat komt vaker voor bij pupjes. Consho kreeg een prikje en gaf geen kik. Wat een kanjer is het toch. Daarna kreeg hij een lekker hondensnoepje uit de snoeppot. Weer helemaal goed gekeurd, tot de volgende keer. Want als hij 12 weken oud is, gaan we voor de laatste keer bij deze dierenarts langs.

Het leven gaat door...

Het is moeilijk en het zal nog wel een hele tijd moeilijk blijven, maar we moeten door..... Het plotselinge overlijden van Chetco heeft iedereen flink geraakt. In eerste plaats Wya en de rest van de roedel, wij natuurlijk en het geweldige gezin waar Chetco zou gaan wonen, maar ook de andere pupkopers. Maar hoewel de tijd lijkt stil te staan op zo'n moment, tikt het toch gewoon door. De dag nadat Chetco is overleden besloten we dat we Chera naar haar nieuwe huisje zouden brengen. Samen met Consho (die nog even bij ons blijft) en Wyakin. We hoopten dat het voor Wya op deze manier beter te begrijpen zou zijn dat er nog een pupje weg was. Dus bepakt en bezakt met moeder en twee pups gingen we op weg naar Oosterhout. Het gezin uit België waar Consho gaat wonen, zou ook even op de koffie komen, zodat zij hun puppenkind weer even konden knuffelen.
De autorit ging best goed. Ik zat achterin, Wya lag tussen mijn benen op de grond en naast mij op de achterbank stond de konijnenkooi met broer en zus. Ze waren heel rustig en lagen lief te slapen. Geen gekwijl of gekots of iets dergelijks. Toppie toch! Eenmaal in Oosterhout werd iedereen vrolijk begroet door Wyakin. Dat was voor de twee gezinnen heel verrassend, want bij ons thuis is Wya behoorlijk terughoudend naar vreemden. Maar dit was vreemd terrein en dan maakt het haar helemaal niet uit. Het was mooi voor de pupkopers om dat te ervaren, tja, dat zijn zo de eigenaardigheden van de Saarloos. Wya inspecteerde het huis en de tuin en zag dat het goed was. Chera was hierdoor ook direct op haar gemak. Het was wel erg dubbel allemaal, een achtbaan van verschillende emoties, blijdschap voor het gezin waar Chera gaat wonen, en verdriet om Chetco. Maar al met al was het een goede beslissing geweest. Chera en Consho konden nog even samen spelen en gingen op ontdekkingstocht. Ze ontdekten grote vissen achter glas en een klein badje met ballen. Na een tijdje zijn we weer vertrokken. Wya was rustig en we denken echt dat het wegbrengen heeft geholpen voor haar en voor Chera om te accepteren dat ze niet meer bij elkaar wonen.

Ongelooflijk verdriet.....

Daar zit ik dan, weer achter mijn laptop. Hoe moet ik hier woorden aan geven.... Ik kan het zelf nog niet eens geloven en al helemaal niet begrijpen. Ik voel pijn, verdriet en boosheid.... En in mijn hoofd blijft dat éne woord galmen.... Waarom? Waarom? Waarom toch?
Na 8 geweldige weken waarin we onze lieve pupjes hebben kunnen zien opgroeien tot mooie kleine wolfhondjes is de roze wolk uitééngespat.
Het is vrijdagochtend 6 juli, ik kom beneden in de puppenkamer en zoals altijd komen de hondjes op mij af gerend... of nee, toch niet.... Er mist er één, ik zie vanuit mijn ooghoeken dat Chetco ligt te slapen. Ik denk nog bij mijzelf "kleine luilak". Maar met dat die gedachte door mijn hoofd flitst voel ik dat er iets niet klopt. Hij zou allang wakker hebben moeten worden door alle drukte in de kamer. Hij zou allang vrolijk op mij af hebben moeten rennen, net als zijn broer en zus. Ik kijk naar hem en het angstzweet breekt mij uit. Dit kan niet waar zijn, ik zie geen beweging, geen adem.... Ik duik op hem af en als ik hem aanraak is het duidelijk..... Het wordt zwart voor mijn ogen, ik gil en gil en gil.... Ik kan het niet geloven.... De avond ervoor hadden ze nog gewoon vrolijk in de tuin gespeeld... er was niets aan hem te zien... er was niets aan hem te merken... dit kon niet waar zijn.....
Maar het was waar, het is waar..... Na 8 prachtige weken, is er een eind gekomen aan het leven van onze geweldige lieve, mooie, mini Sköll...... Onze Chetco.... Ons lieve wonderpupje, dat na een nacht achterblijven in de baarmoeder toch nog het levenslicht mocht zien..... Slechts 8 weken mocht hij bij ons zijn.... Hij is er niet meer, het is onbegrijpelijk, oneerlijk, onwerkelijk en ongelooflijk verdrietig. En dan moet je de pupkopers bellen, samen huilen, samen rouwen, samen compleet instorten.... Hoe was dit mogelijk, dit had niet mogen gebeuren, er zijn geen woorden.... er zijn slechts tranen!
Lieve, lieve Chetco, in de 8 weken dat wij jou mochten kennen, zijn we ongelooflijk veel van jou gaan houden. Je bent over de regenboogbrug gegaan, we zullen nooit weten waarom. We zullen je altijd in ons hart dragen! Lieverd, het ga je goed daar bij de hondjes die je zijn voor gegaan.....

Farm en Country Fair

Op 22, 23 en 24 juni stonden wij weer met een AVLS stand op de Farm en Country Fair. Het is een prachtige fair waar van alles te zien is over het boerenleven. Van koeien en varkens tot zeep en leuke kleding. Wij staan in het hondendorp met de stand. We hadden alle drie de dagen de pups meegenomen en dat trok natuurlijk veel publiek. Vanzelfsprekend gaat gezondheid voor alles, dus de pups waren al ingeënt. De kans op het oppikken van een ziekte is dan ook vele malen kleiner dat het voordeel van de socialisatie. Want op de leeftijd van 6 weken zijn pups bijzonder nieuwsgierig en eigenlijk nog helemaal niet bang. Het is dus bij uitstek een prachtige gelegenheid om de pups te laten wennen aan van alles en nog wat. Het autorijden van en naar de fair, kinderen en mensen die ze niet kennen, harde geluiden, andere honden, noem maar op. Op zaterdag heb ik in de ring van het hondendorp ook nog wat verteld over het socialisatieprogramma Puppy Culture, wat wij volgen.
We hebben ervoor gekozen om moeder Wyakin niet mee te nemen, zij zou alleen enorm gestrest worden en de pups zijn op een leeftijd dat ze niet meer drinken, dus het is ook niet absoluut noodzakelijk dat mama erbij is. Maar we wilden natuurlijk wel een moederfiguur, dus op vrijdag en zaterdag namen we Daenerys mee. Op vrijdag was ook de moeder van Daenerys aanwezig, Shiva. Zij was ook superlief voor de pups, dus op zondag besloten we Daentje thuis te laten, want die was compleet uitgeteld van die twee dagen. Shiva zou er dan zondag wel weer zijn, zodat de pups een bekende grote hond in de buurt hadden. Voor de volwassen honden is het veel intensiever dan voor de pups. De pups spelen en eten en daarna gaan ze slapen, geen probleem. De volwassen honden daarentegen kunnen op een dergelijk evenement niet de rust krijgen die ze nodig hebben, dus vandaar dat Daentje versleten was na twee dagen. Hoewel de fair op vrijdag en zaterdag tot 21.00 uur open is, hebben we de pups rond 17.00 uur thuis gebracht. Dat was lang genoeg. Al met al hebben alle honden het geweldig gedaan en hebben we heel veel aanloop gehad op de stand. We hebben veel mensen kunnen vertellen over ons mooie ras en er waren echt behoorlijk wat mensen serieus geïnteresseerd!

De kooi opbouwen

De stand is klaar, laat het publiek maar komen.

Wat een nare baan, zo'n hele dag Saarloosjes knuffelen

Veel kinderen kwamen op de pupjes af, maar vonden het ook leuk om met de grote honden te kroelen

In de grote ring voor de rassenparade

De toekomstige baasjes van Chetco en Chera kwamen ook nog langs.

Even uitpuffen...

Nikita is puppy oppas

Zoë en haar vriendin wilden ook even puppy knuffelen.

Kinderen en puppy's

Esther trots met de kleindochter van Rigg

Op een rijtje....

Ayden is een beetje moe

en Malik ook....

Het was weer geweldig, tot volgend jaar allemaal!